Erkenning bij chronische pijn: waarom het zoveel verschil maakt
Leven met chronische pijn is meer dan een fysieke uitdaging. Het is een zoektocht naar erkenning, vooral wanneer medische uitslagen niets “aantoonbaars” vindenen artsen geen duidelijke diagnose kunnen stellen.
Hoe ga je om met pijn die er wél is, maar waar geen duidelijke diagnose voor bestaat?
Hoe ga je om met (onverklaarbare) klachten die je leven beïnvloeden, terwijl niemand lijkt te begrijpen wat er echt aan de hand is?
In deze blog neem ik je mee in een persoonlijke reflectie op de pijn, de eenzaamheid die ermee gepaard kan gaan en de kracht die ontstaat op het moment dat je jezelf wél erkent. Ook zonder label. Ook zonder dat iemand het bevestigt. Want jouw ervaring doet ertoe.
De kracht van erkenning bij onverklaarbare klachten
“Eindelijk, hij begrijpt me! Dát is het! Ik ben dus tóch niet gek…!”
Op het moment dat hij het vertelt, springen de tranen in mijn ogen. Van opluchting en van onrecht. De pijn van niet gehoord en gekend worden die ik daaronder voel. Eindelijk is er erkenning voor de onbegrepen klachten na al die jaren zoeken en ploeteren.
Dit is wat een diagnose doet: het geeft je erkenning voor wat is. Waardoor een diagnose kan voelen als een bevestiging van je realiteit. De keerzijde is zo pijnlijk, want zonder deze naam dit label kan het bijna niet bestaan. Als die diagnose nooit komt, lijkt het wel alsof jouw pijn zonder naam nauwelijks bestaansrecht heeft. Alsof je eerst een label nodig hebt om geloofd te worden.
Waarom onzichtbare pijn zo moeilijk erkend wordt
Het dualistische gedachtegoed heeft ontzettend veel impact. In onze maatschappij telt vooral wat meetbaar is. Pijn die niet op een scan verschijnt, lijkt minder echt. Maar emoties, spanning en innerlijke onrust laten zich niet vangen in cijfers. Helaas is het zo dat wanneer jij en ik geen taal hebben voor wat voelbaar is, voor de emotie die in je leeft, heeft het nauwelijks bestaansrecht.
Ik heb jarenlang gezocht naar de bron van mijn klachten. En dat zoeken naar de bron van je pijn kost ontzettend veel energie. In die zoektocht heb ik een groot deel van mezelf verloochend. Jarenlang heb ik getwijfeld, me geschaamd en schuldig gevoeld. Alleen al omdat mijn klachten niet te duiden waren.
De impact van leven met onverklaarbare chronische klachten
Hoe ga jij om met je pijn? Hoe ga jij om met emoties die je overrulen? Mogen ze er zijn? Of is dat te spannend? Welke stemmen, welk geluid klinkt er om dat wat er is weg te duwen?
We leren al jong dat pijn iets is wat we moeten vermijden.
Maar lichamelijke klachten hebben een verhaal.
Weet je, een diagnose, een naam, is maar een kader. Het is een woord. Wat er echt toe doet en waar het ten diepste over gaat, is de erkenning van wat er ís.
En weet je, dat ligt in jouw handen.
Daar heb je geen diagnose voor nodig. Daar heb je de ander niet voor nodig.
Je kunt het jezelf geven.
Zelferkenning als helende kracht
Je hebt geen arts, label of bewijs nodig om te erkennen dat het zwaar is.
Jouw pijn verdient erkenning, ook als niemand anders het begrijpt.
Twijfel je soms aan jezelf?
Denk je: “Misschien verzin ik het wel”?
Weet dan: dát is precies wat de afwezigheid van erkenning met je doet.
Als behandelingen of acties niet werken, gaan we vaak geloven ‘dat het dan wel aan mij zal liggen!’ ‘Dan zal het toch wel tussen mijn oren zitten’.
Maar wat als dat je juist verder bij de pijn en het verhaal dat je lichaam je vertelt, wegbrengt? Wat als het je klacht in stand houdt?
Dat is het onrecht dat me zo raakt, dat me verdrietig maakt.
Het doet ertoe wat jij voelt. Dat wat pijn doet – dáár mag het over gaan. Ook als er geen woorden voor zijn. Door jezelf serieus te nemen – ook als er geen aantoonbare schade gemeten kan worden, ontstaat heling.
Want het lichaam liegt niet.
Het vraagt om aandacht, niet om bewijs.
De helende weg: durf je pijn te ontmoeten
We leren weg te gaan bij pijn. Voor een deel is dat een natuurlijk en noodzakelijk overlevingsmechanisme – vluchten en vechten tegen gevaar, ja, zeker. Maar dat werkt alleen voor tijdelijk gevaar, niet op de lange termijn.
Maar chronische pijn is geen tijdelijk gevaar. Langdurig gevaar, pijn of klachten vragen om gehoord te worden; het is een uitnodiging om te luisteren. Dat is een helende weg.
Durf jij je pijn onder ogen te komen?
Durf jij te voelen wat er in jou leeft, ook als het geen naam heeft?
Erkenning zonder diagnose is niet makkelijk, maar het is wél mogelijk.
Wanneer jij jezelf serieus neemt, ongeacht wat een arts of test zegt, geef je jezelf de ruimte om te helen.
Zelferkenning is geen zwakte. Het is een daad van kracht.
En soms begint heling precies daar, bij het besef dat jouw ervaring ertoe doet.
Weer staan in jouw kracht
Wil jij weer in je kracht staan, ondanks je chronische pijn, maak dan gebruik van de herfstactie:
Thema’s
Bekijk ook deze thema's:
Rouw
Omgaan met chronische pijn en trauma gaat gepaard met rouw en verlies. Met verlies dat nog geen einde kent.
Trauma
Emoties die je overrulen zijn pijnlijk, daarom is onze eerste neiging om deze uit de weg te gaan. En toch, zonder het aangaan (…)
Chronische pijn
Het eerste wat je doet als je pijn hebt, is op zoek gaan naar een oplossing. Had jij ook verwacht dat je daarna je leven (…)
Fawn
Fawning is een minder bekende overlevingsstrategie naast de bekende freeze, fight en flight-mechanismen.
