“Eindelijk, hij begrijpt me! Dát is het! Ik ben dus tóch niet gek…!”
Op het moment dat hij het vertelt, springen de tranen in mijn ogen. Van onrecht. De pijn van niet gehoord en gekend worden die ik daaronder voel. De fysieke klacht kreeg een diagnose en dat geeft erkenning, na al die jaren zoeken en ploeteren.
Dit is wat een diagnose doet: het geeft je erkenning voor wat is. De keerzijde is zo pijnlijk, want zonder deze naam kan het bijna niet bestaan.
Het dualistische gedachtegoed heeft ontzettend veel impact. Dat wat aantoonbaar en meetbaar is, is waar. Maar wanneer jij en ik geen taal hebben voor wat voelbaar is, voor de emotie die in je leeft, heeft het nauwelijks bestaansrecht.
Jarenlang zoeken naar de bron van je pijn kost ontzettend veel energie. Ik heb het zelf gedaan. Wat heb ik een groot deel van mezelf verloochend. Jarenlang getwijfeld, me geschaamd en schuldig gevoeld. Alleen al omdat mijn klachten niet te duiden waren.
Hoe ga jij om met je pijn? Hoe ga jij om met emoties die je overrulen? Mogen ze er zijn? Of is dat te spannend? Welke stemmen, welk geluid klinkt er om dat wat er is weg te duwen?
Weet je, een naam is alleen maar een kader. Het is een woord. Veel simpeler is het niet. Waar het ten diepste over gaat, is de behoefte aan erkenning voor wat is.
En weet je, dat ligt in jouw handen.
Daar heb je geen diagnose voor nodig. Daar heb je de ander niet voor nodig.
Je kunt het jezelf geven.
Stel dat je gek bent? Dat je het verzint?
Het doet ertoe wat jij voelt. Dat wat pijn doet — dáár mag het over gaan. Ook als er geen woorden voor zijn. Neem jezelf serieus, ook als er geen aantoonbare schade gemeten kan worden.
Waarom zou je dat doen?
Stel dat je gek bent? Dat je het verzint?
Dat ging hij ook geloven. Als behandelingen of acties niet werken, dan zal het wel aan mij liggen!
Maar wat als dat je juist verder bij de pijn en het verhaal dat je lichaam je vertelt, wegbrengt? Wat als het je klacht in stand houdt?
Dat is het onrecht dat me zo raakt, dat me verdrietig maakt.
We leren weg te gaan bij de pijn. Voor een deel is dat een natuurlijk en noodzakelijk overlevingsmechanisme — vluchten en vechten tegen gevaar, ja, zeker. Maar dat is alleen voor tijdelijk gevaar, niet op de lange termijn.
Langdurig gevaar, pijn of klachten vragen om gehoord te worden.
Dat is een helende weg.
Durf jij je pijn onder ogen te komen?
Over deze blogs
Morgen dans je weer! dat is waar ik voor sta. Ook voor jou. Ga naar www.morgendansjeweer.nl voor gesprek, coaching en begeleiding.
Thema’s
Bekijk ook deze thema's:
Rouw
Omgaan met chronische pijn en trauma gaat gepaard met rouw en verlies. Met verlies dat nog geen einde kent.
Trauma
Emoties die je overrulen zijn pijnlijk, daarom is onze eerste neiging om deze uit de weg te gaan. En toch, zonder het aangaan (…)
Chronische pijn
Het eerste wat je doet als je pijn hebt, is op zoek gaan naar een oplossing. Had jij ook verwacht dat je daarna je leven (…)
Fawn
Fawning is een minder bekende overlevingsstrategie naast de bekende freeze, fight en flight-mechanismen.