Ik staar naar buiten. Wolken drijven in een indrukwekkend tempo voorbij. Ik lig op bed, scherpe pijn weerhoudt mij deze dag iets anders te doen. Was het dan toch teveel gisteren?
Het is nodig tijd dat mijn spierkracht opgebouwd wordt, zodra het enigszins kan maak ik een wandelingetje. Bij momenten de grenzen opzoeken van de belastbaarheid is goed om deze op te schroeven.
Maar het schiet toch niet op zo?! Vijf minuten verder gelopen, wat is deze scherpe pijn? Rusteloos draai ik naar mijn andere zij. Ik wil hier helemaal niet liggen! Wat heeft het voor zin, alsmaar liggen en anderen vragen om hulp in de zorg voor Chloë, voor alles in huis? Wat heeft mijn leven zo nog voor zin als er na jaren zoeken geen enkele vooruitgang is?
Hoe lang gaat dit nog duren? Hoe vaak krijg ik dit soort terugslagen nog te verwerken? Een melodie zwelt aan, de woorden komen als vanzelf ‘Ik verlang naar Jezus’. De voor mij bekende lied klinkt in mij verder: in mijn gedachten gaat verder, ‘alles in mij roept om Hem’. Mijn keel brandt. Snijdende pijn onderstreept de diepte van deze woorden waardoor tranen diep in mij opwellen. Snikkend zeg ik: Naar U, bij U, daar wil ik zijn. Mag dit alstublieft voorbij zijn?
Met andere ogen
Alsof ik met andere ogen zie, besef ik me dat het er niet toe doet, dat ene moment waarop ik al jaren wacht. Het moment dat ik mijn leven weer kan oppakken. Als ik weer gewoon zoals anderen om mij heen kan functioneren. In het licht van dit Eeuwige perspectief doet dat moment, het gewone leven. De norm zoals het door mensen wordt voorgesteld, er niet toe.
Verbaasd kijk ik om me heen. De immense witte wolken lijken nog feller af te steken tegen het blauw van de hemel. Het zachte matras, mijn lichaam onder een warme deken. Het is anders… het voelt als een gouden moment, zonder te begrijpen.
Ineens besef ik me dat ik een stuk rustiger adem en stil lig. Wat als het punt waar mijn oog gewoon op is om zich te richten – daar waar het moment zich bevindt, in de toekomst en deze pijn voorbij is, zich verlegd naar waar ik nu ben?
Wat als dit, de pijn, de diepe wanhoop en desoriëntatie ook het leven is? Dat waar ik nu ben, ertoe doet?
Zonder dat ik het die dag besef, begint hier de ontwikkeling van heroriëntatie op wat leven is. Op wat lijden is.
Een subjectieve realiteit dient zich aan, waar de laag mist die zich daar nog bevindt in de loop van de jaren zal optrekken. Daar, onder die mistlaag bevindt zich een sleutel tot herdefiniëring van het leven. Een geheel nieuw perspectief wat tot léven leidt!
Foto: Altinay Dinc – Unsplash
Over deze blogs
Morgen dans je weer! dat is waar ik voor sta. Ook voor jou. Ga naar www.morgendansjeweer.nl voor gesprek, coaching en begeleiding.
Thema’s
Bekijk ook deze thema's:
Rouw
Omgaan met chronische pijn en trauma gaat gepaard met rouw en verlies. Met verlies dat nog geen einde kent.
Trauma
Emoties die je overrulen zijn pijnlijk, daarom is onze eerste neiging om deze uit de weg te gaan. En toch, zonder het aangaan (…)
Chronische pijn
Het eerste wat je doet als je pijn hebt, is op zoek gaan naar een oplossing. Had jij ook verwacht dat je daarna je leven (…)
Fawn
Fawning is een minder bekende overlevingsstrategie naast de bekende freeze, fight en flight-mechanismen.