Ben jij wel eens uit verbinding met je lichaam? Een gevoel van vervreemding van jezelf? Alsof je aan het overleven bent in plaats van echt te leven? Misschien ben jij vanwege je chronische klachten zelfs regelmatig uit verbinding met jezelf? Na jaren niet in de stad te kunnen zijn was ik die dag, ondanks de overweldigende ervaring, gevoelens van schaamte en innerlijke kritiek daar op die plek én kon ik verbinding maken met mezelf. In dit blog deel ik over mijn proces van ruimte in te nemen, mijn innerlijke criticus de mond te snoeren en weer te kiezen voor leven.
Uit verbinding – een overweldigend gevoel
Ik neem je even mee naar drie jaar geleden. Ik was die dag in de stad. Al járen was ik daar niet geweest.
Ik kijk om me heen en zie struinende mensen – een stel dat druk in gesprek is, een vrouw die in rap tempo door het winkelende publiek stevent. Het leven in de winkelstraat komt me als nieuw voor ogen. Alle beweging, kleuren en geluiden, het zijn veel indrukken. Ik ben er stil van.
Ik zie een jonge vrouw omkijken naar onze plek, naar mij. Even voel ik me ongemakkelijk. “Zij ligt er aso bij!” Of: “zo, jij voelt je thuis?!’
De blik van een ander of is het mijn eigen innerlijke criticus?
Nee, ik hoor het haar niet zeggen.
Het is mijn eigen innerlijke criticus.
Hij heeft het me al verteld voordat zij of een ander er misschien iets van denkt. Of zegt.
En toch is het de blik in de ogen van haar die me ineen doet krimpen. En waardoor ik de neiging voel te willen verdwijnen. Achter, nee onder de bank. Ik wil me onzichtbaar maken. Van schaamte ga ik uit verbinding met mezelf.
De omslag: kiezen voor mezelf
Maar dan kies ik opnieuw.
Om door te ademen, uit te ademen.
Mijn ruimte in te nemen.
Om mijn innerlijke criticus de mond te snoeren.
Nee, je ziet niet iets anders aan mij, maar in mijn binnenste is er een wereld van verschil.
Ik wankel niet, wiebel niet, verdwijn niet.
Ik sta. Rechtop, en kies.
Ik ben hier, samen met mijn vriendin, en laat dit moment niet van mij roven.
Ik heb ervoor gekozen om hier naartoe te gaan, al kan ik niet zitten. Al kom ik al jaren niet in de stad. Nauwelijks onder de mensen.
Vandaag ben ik op dit terras omdat ik er even uit wilde, omdat ik gewoon graag even wil proeven van het ‘gewone’ leven.
Ik lig met mijn benen uitgestrekt op een loungebank, met een meegenomen kussen onder mijn hoofd.
Dat mensen hier wat vreemd van opkijken is niet gek: ik herinner me nog hoe ik een keer in een gezelschap liggend op een matras aanwezig was, en er een onbekende langsliep die vrolijk zei: “zó, jij voelt je heel erg thuis hier!” Ik weet nog hoe ik hem verbaasd nakeek, daarbij een steek voelde van onbegrip en toen de humor er van in zag. Ik zei hem: “Ja, als het een keuze was, zou het zeker waar zijn!”
En die keuze heb ik.
Ik kan me de vrijheid eigen maken door het niet langer van de omstandigheden te laten afhangen.
In verbinding met jezelf: wat het brengt
Natuurlijk wil ik net als de anderen me kunnen voortbewegen door de winkelstraat. En gaan zitten waar ik wil. In plaats van een ruimte screenen op een aanwezigheid van een bank. Voor mij essentieel. Want als deze er niet is, ben ik niet in staat om daar langer dan 10 minuten te zijn.
En toch, ik leerde in de loop van de jaren een keuze te maken.
In verbinding met mezelf, te voelen wat is. Erkenning te geven. Er zorg voor te dragen.
En ruimte in te nemen om te zijn met wat is.
Met mijn verdriet. Met de pijn.
Waardoor er ruimte is ontstaan om te leven.
En niet langer te hoeven óverleven.
Overleven is op voorwaarden van anderen en omstandigheden.
Leven kan als je in verbinding met jezelf en anderen bent.
Het kennen van mijzelf, van alle verschillende overtuigingen en gedachten heeft ruimte gegeven om te kiezen.
Alle emoties van gemis van wat ik kon, de rouw van het verlies van mijn gezonde leven, de vrijheid om te gaan en staan waar ik wil, een leven zonder pijn, is ook op dat moment bij me.
De aandacht die ik op momenten geef aan deze gevoelens, en de mildheid die ik voel voor dit verdriet, maakt dat ik op dit moment op het terras ruimte inneem.
Dat ik me onderdompel in de gezelligheid met mijn vriendin.
De blikken aan me voorbij laat gaan.
En zeker de stemmen van mijn eigen innerlijke criticus de mond snoer.
Ik leef.
En jij?
Wil jij ook in plaats van overleven, léven? Ondanks je chronische klachten kunnen kiezen voor wat jij nodig hebt?
In de online training van overleven naar verbonden leven met chronische klachten leg je een stevige basis voor een nieuwe relatie met jouw lichaam en jouw leven.
Thema’s
Bekijk ook deze thema's:
Rouw
Omgaan met chronische pijn en trauma gaat gepaard met rouw en verlies. Met verlies dat nog geen einde kent.
Trauma
Emoties die je overrulen zijn pijnlijk, daarom is onze eerste neiging om deze uit de weg te gaan. En toch, zonder het aangaan (…)
Chronische pijn
Het eerste wat je doet als je pijn hebt, is op zoek gaan naar een oplossing. Had jij ook verwacht dat je daarna je leven (…)
Fawn
Fawning is een minder bekende overlevingsstrategie naast de bekende freeze, fight en flight-mechanismen.
