Langdurige lichamelijke klachten kunnen een leven langzaam overnemen. Misschien herken je het: de ene diagnose na de andere, klachten die blijven terugkomen of zich verplaatsen – frozen shoulder, maag-darmproblemen, slaapproblemen, chronische pijn. Het is alsof je lijf een eigen leven is gaan leiden.
“Het moeilijkste om onder ogen te komen was niet de pijn zelf, maar het afgesneden zijn van wie ik was.”
Maar ergens, onder al die fysieke klachten, leeft een andere pijn. Een stille, vaak onzichtbare pijn: het afgesneden zijn van jezelf. De verwarring, het isolement, het zoeken naar antwoorden en het gevoel nergens écht terecht te kunnen met wat je voelt. Want hoe leg je uit dat de pijn niet alleen lichamelijk is, maar ook emotioneel en existentieel?
Het lichaam als overlever
Ons lichaam is ongelooflijk intelligent. In tijden van overweldiging – door trauma, verlies, langdurige stress – doet het alles wat nodig is om te overleven. Het sympathische zenuwstelsel zet zich schrap: vechten, vluchten, bevriezen, aanpassen. En als de pijn te veel wordt, zonder dat er steun of veiligheid is om die te dragen, dan kiest het lichaam voor een andere route: afsluiting. Fragmentatie.
Afsluiten van gevoelens. Van behoeften. Soms zelfs van je eigen lichaam. Je merkt het misschien niet direct – je bent tenslotte al jaren bezig om overeind te blijven, om het vol te houden. Maar ergens weet je: ik ben mezelf onderweg kwijtgeraakt.
De pijn die niet in een diagnose past
Wat als de werkelijke pijn niet alleen in je klachten zit, maar in het jarenlang moeten onderdrukken van wat je werkelijk voelt? In het telkens weer doorgaan terwijl je eigenlijk wilde stoppen? In het missen van verbinding – met jezelf, met anderen?
Dat is geen pijn die een arts gemakkelijk diagnosticeert. Het is een stille pijn. Eentje die zich uit in spanning, vermoeidheid, uitputting. In ‘vage’ klachten die niet opgelost worden door één behandeling of therapie.
En toch… is er ook iets hoopvols.
De weg terug naar jezelf
Er komt een moment dat je beseft: ik wil niet meer alleen maar symptomen bestrijden. Ik wil begrijpen wat er in mij leeft. Ik wil niet blijven zoeken naar dé behandeling, maar leren luisteren naar mijn lichaam – écht luisteren.
Dat moment kan het begin zijn van een heel andere reis. Een reis naar binnen. Naar heling, niet door alles op te lossen, maar door te durven voelen. Door laagje voor laagje terug te keren naar jezelf. Naar die plekken in jou die jarenlang zijn genegeerd of overschreeuwd.
Het vraagt moed. Want voelen is kwetsbaar. Maar het is ook de plek waar iets nieuws kan ontstaan. Waar je jezelf stukje bij beetje weer tegenkomt – niet zoals je was, maar zoals je nu bent. Compleet met alles wat je hebt meegemaakt.
Over deze blogs
Morgen dans je weer! dat is waar ik voor sta. Ook voor jou. Ga naar www.morgendansjeweer.nl voor gesprek, coaching en begeleiding.
Thema’s
Bekijk ook deze thema's:
Rouw
Omgaan met chronische pijn en trauma gaat gepaard met rouw en verlies. Met verlies dat nog geen einde kent.
Trauma
Emoties die je overrulen zijn pijnlijk, daarom is onze eerste neiging om deze uit de weg te gaan. En toch, zonder het aangaan (…)
Chronische pijn
Het eerste wat je doet als je pijn hebt, is op zoek gaan naar een oplossing. Had jij ook verwacht dat je daarna je leven (…)
Fawn
Fawning is een minder bekende overlevingsstrategie naast de bekende freeze, fight en flight-mechanismen.