Het is zaterdagochtend. De kinderen spelen op het grasveld tussen de vakantiehuisjes waar we dit weekend als familie verblijven. Een bal suist rakelings voorbij, we lachen, een paar van de mannen staan op om mee te doen.
“Zullen we anders zo eerst even een rondje wandelen? Vanmiddag willen de kinderen vast alleen nog maar zwemmen.”
Ik knik. Net had ik mezelf voorgenomen om me even terug te trekken, een moment rust in te bouwen voor mijn lijf. Maar dit klinkt gezellig. In gedachten overweeg ik: als ik nu ga wandelen, lukt het me dan straks nog om aan tafel te zitten?
Als ik nu ga liggen, kan ik straks mee lunchen, maar mis ik het bos.
We zijn hier nu… de natuur in is toch fijner dan op bed liggen. Dat kan vanmiddag ook wel.
Ik voel de zon op mijn huid. Ik ga mee, besluit ik. Aangezien we vanaf het park wandelen, kan ik elk moment ervoor kiezen eerder terug te gaan.
Balans vinden tussen rust en sociale druk tijdens vakantie.
Want de pijn in mijn bekken en stuit reisde mee.
Natuurlijk.
Met extra pijnstillers dacht ik dat het mee zou vallen.
Maar een ander bed, een andere bank, een ander ritme — ze trekken een wissel.
Wat zich uitte in toegenomen pijn. Pijn die me raakte, steeds opnieuw.
Ik hoor het vaak van anderen.
- Hoe ze net iets vaker over hun grenzen gaan, om het voor de ander leuk te maken.
- Hoe ze zich in het moment eenzaam voelen, omdat er geen echte ruimte is voor hoe het werkelijk met hen gaat.
- Hoe ze thuiskomen, zich op de bank laten zakken, en ineens overvallen worden door pijn, hoofdpijn of uitputting.
Zoals een marathonloper die pas op de finish voelt wat hij onderweg heeft gegeven.
Is dát het moment waarop zorg nodig is. Rust. Erkenning.
Maar wat als die erkenning er al eerder zou mogen zijn?
Grenzen aangeven tijdens vakantie met chronische pijn.
Weten dát je moe bent, of dat het wat minder gaat, is niet hetzelfde als erbij stil mogen staan. De vraag is niet alleen wat er aan de hand is, maar wat jouw lichaam op dat moment vraagt.
- Aandacht?
- Mildheid?
- Erkenning?
En misschien wel het moeilijkst van alles: Kun jij het jezelf geven, ook als de wereld om je heen doordraait?
Je neemt jezelf mee, ook op vakantie.
Je pijn, je grenzen, je verlangens – ze verdwijnen niet omdat het weekend is.
Maar wat als er wél ruimte kan ontstaan?
Niet door alles perfect te doen, maar door aanwezig te zijn. Met aandacht, in afstemming en op jouw voorwaarden!
Over deze blogs
Daarom maakte ik de bonusgids:
‘Minivakantie op jouw voorwaarden’
Een praktische en liefdevolle gids voor mensen die leven met chronische klachten en die ook in vakantietijd hun grenzen willen (en mogen) bewaken.
