Van overleven naar leven
Onverklaarde pijn bracht machteloosheid en afhankelijkheid in mijn leven. Wat ooit vanzelfsprekend was, viel van de ene op de andere dag uiteen. Ik dacht dat ik mezelf kwijtraakte en was ik aan het overleven. Toch vond ik, te midden van de pijn, een heel nieuwe weg. Dwars door pijn, lijden en verdriet heen ontdekte ik dat het mogelijk is om écht te léven.
"Luister naar de fluisteringen van je lichaam,
dan hoeft het niet zo hard te schreeuwen."
Onverklaarbare pijn
Het is maart 2016, als mijn leven van de een op de andere dag volledig op zijn kop staat. Naast het enorme geschenk van onze lieve dochter, was het een begin van een zware weg van pijn. Jaren volgden waarin ik 20–22 uur per dag liggend en voornamelijk binnen de muren van mijn huis doorbracht. Mijn actieve, werkende en sociale leven was er niet meer.
Vaak wist ik niet welke richting ik moest kiezen. Steeds weer vroeg ik mij af: wat heb ik al geprobeerd, en wat kan ik nog doen? Vol goede hoop koos ik voor behandelingen, onderzoeken en specialisten, steeds in de verwachting dat dat dat mij dichter bij een leven zonder pijn zou brengen.
Maar de oplossing bleef uit. In een wereld waarin wordt gepretendeerd dat pijn te verhelpen is, begon ik te geloven dat er iets mis was met mij. Dat ik iets verkeerd deed.
Lange tijd hield ik mezelf voor dat de pijn tijdelijk was. Maar weken werden maanden, en maanden werden jaren. Na vier jaar, toen ik 34 was, kreeg ik te horen: “Je moet het maar accepteren.” Op dat moment brak iets in mij, zou ik de rest van mijn leven met deze pijn moeten leven, liggend?
Afhankelijkheid, machteloosheid en verlies
Een periode van volledige desoriëntatie brak aan.
Is dit het leven? Ergens in mij broeide een onrust, er klopte iets niet. Pijnstilling, behandelingen en diagnoses deden geen recht aan mijn pijn; ze wakkerden slechts afhankelijkheid en hopeloosheid aan. Ik begon mijn overtuigingen, waarden en gevoelens te onderzoeken. Waar leef ik voor? Waar ben ik? Wie ben ik?
Wat leek op een doodlopende weg, leidde naar een nieuwe realiteit. Mijn perspectief op leven, gezondheid en ziekte veranderde.
Het leven is een reis vol hindernissen. Pijn en lijden zag ik als obstakels die opgeruimd moesten worden, ik richtte mij daarom op medici, experts en therapeuten voor een oplossing. Totdat ik me dat ik de antwoorden alleen buiten mijzelf zocht. Nieuwsgierig als ik ben besloot ik naar binnen te kijken. Hier ontdekte ik dat ik voorbij ging aan alle facetten die gepaard gaan met pijn: de afhankelijkheid, de machteloosheid en het verlies.
Ik realiseerde me dat ik niet terug kon keren naar wie ik was, ik was voorgoed veranderd door alles wat ik had doorgemaakt.
Een nieuwe weg: van overleven naar léven
In een periode van heroriëntatie kwam ik onder ogen wat er werkelijk in mij leefde. Ik rouwde om het verlies van wie ik was en nam afscheid van toekomstdromen en verlangens. Opgekropte gevoelens van verdriet, boosheid en schuld mochten eindelijk ontdooien. Ik leerde opnieuw te voelen, dieper dan ooit, en verstond langzaam de taal van mijn lichaam.
Culturele en generationele invloeden, gecombineerd met traumatische ervaringen, hadden een kloof geslagen tussen mijn hoofd en mijn lichaam. Ik had geleerd te analyseren, maar niet te voelen. Door deze kloof bewust aan te gaan, vond ik nieuwe grond onder mijn voeten. Niet langer extern gericht, maar geworteld in mezelf.
Chronische pijn, trauma en verlies zijn niet langer obstakels die mij tegenhouden. Door mijn nieuwe perspectief, ontdekte ik dat ik zelf mijn grond mag innemen en vandaaruit keuzevrijheid ervaar, elke dag opnieuw. Dat is dansen met wat ís: bewegen met en rondom wat zich aandient, zonder te weten waar het precies naartoe leidt.
Heling betekent voor mij niet het verdwijnen van pijn, maar het herstellen van binnenuit. Daarin ontstaat ware vrijheid.
Van fragmentatie naar verbondenheid
Ben jij je pijn ook helemaal zat? Loop je vast in de beperkingen, de gevoelens en gedachten die je soms overweldigen? Kom jij hindernissen tegen op je pad die moeilijk zijn om onder ogen te zien? En wil je jouw reis toch voortzetten, ondanks alles wat je tegenkomt?
Lees hoe Tirza opnieuw verbinding vond met haar lichaam. Een verbinding waarvan ze niet eens wist dat ze die in de loop der jaren was kwijtgeraakt.
De eerste keren dat ik Tirza ontmoette vertelde ze over haar leven. Ze voelde zich vastlopen en ze begreep niet wat er gebeurde. Ze kampte al jaren met lichamelijke klachten en ze had wel meer moeilijke ervaringen meegemaakt, maar hoe kon het dat het nu ineens zo zwaar voelde? Ze deelde en stukje voor stukje opende ze zich.
Terwijl ze vertelde werd zichtbaar hoe ze zichzelf in stukken heeft moeten opsplitsen om te kunnen blijven bestaan. Ze ondervindt in de gesprekken en oefeningen hoe haar lichaam, gevoelens en gedachten vaak los van elkaar lijken te staan: ze wordt zich haar innerlijke fragmentatie gewaar.
In de veilige en integere bedding leert ze stap voor stap te voelen wat er lange tijd niet kon zijn. Ze ontmoet de pijn, het verdriet en de angst die ooit te groot waren om te dragen. In onze ontmoetingen ontstaat er ruimte. Ruimte waarin ze langzaamaan grond onder haar voeten begint te ervaren.
Vanuit deze nieuwe basis leert ze haar behoeften, grenzen en gevoelens kennen. Ze ontdekt dat deze er mogen zijn, en dat ze zorg kan dragen voor zichzelf met kracht, zachtheid en helderheid.
Ik zie haar in de loop van de tijd bewegen van overleven naar leven: verbonden en trouw aan zichzelf.
Bekijk ook:
Podcast
In deze podcast interviewt Jaap Schuurman mij over de chronische pijn die mijn leven op de kop zet. Over de zoektocht in de onverklaarbare pijn, gepaard gaand met hoop, onzekerheid en verdriet.
Blogs
In mijn blogs neem ik je mee in mijn reis. Over herstel, veerkracht en de lagen die we soms pas zien als we durven te voelen. Misschien herken je jezelf en mag je het je laten aan het denken zetten.